vervolg een dag uit het leven van .... Zo was kwam e een keer een jonge vrouw met haar vader als begeleider. De jonge vrouw had MCDD i.c.m. ADHD en LVB. Mijn collega die de prik moest zetten kwam naar mij toe en vroeg: “Hoe kan ik dit het beste aanpakken?” “Haar vaccineren in de E.H.B.O.-kamer” was mijn antwoord. Die is prikkelarm, en dat is precies wat we nodig hebben. Mensen worden alleen in de E.H.B.O.-kamer gevaccineerd als daar een noodzaak toe is. Er moet dan een E.H.B.O.-er bij zijn en ook de dienstdoende arts. Want die is eindverantwoordelijke. Zowel de prikker, de E.H.B.O.-er, als de arts wisten niet wat MCDD was. Ik heb het hen, samen met haar vader, uitgelegd. De dienstdoende arts zei: “René, aangezien jij de meeste kennis van ons, als GGD personeel hebt, geef jij de aanwijzingen en die volgen wij op”. Ik heb toen aan de prikker verteld wat hij moest doen; goed uitleggen / vertellen wat hij ging doen, en in welke volgorde. De vader was vol lof. Hij zei: “U heeft kennis van zaken, dat maak ik wel eens anders mee”. Daarna ben ik samen met de vader nog een kwartier bij zijn dochter gebleven. Ze had het reuze naar haar zin. Ze had het niet eng gevonden, wel een beetje spannend. Ze gingen tevreden naar huis en komen binnenkort terug voor de tweede prik.   Laatst kwam er ook een moeder met een zoon met autisme en Gilles de la Tourette. De jongen kreeg zijn eerste prik. Het kereltje was geobsedeerd door neuzen. Als hij je neus mocht zien begon hij te lachen en te krijsen. Iedereen die in de wachtruimte zat heeft even zijn neus laten zien aan hem. Hij werd er heel vrolijk van. En niet alleen hij, iedereen die in de wachtruimte zat gunde hem dat pleziertje. Hij ging vervolgens als een kind zo blij weer weg. Binnenkort komt ook hij voor zijn tweede prik.